De Franse groep Clover bestaat uit tenorsaxofonist Alban Darche (1974), contrabassist Sébastien Boisseau (1974) en de wat oudere trombonist Jean-Louis Pommier. Een trio zonder slagwerk en ook geen klassiek harmonisch instrument zoals de piano of gitaar, de klankkleur wordt in belangrijke mate bepaald door de lage tonen van contrabas en trombone. De drie zijn al 20 jaar elkaars vrienden en hebben ook samen het Yolk label opgericht. Negen composities zijn geschreven door Alban Darche, Boisseau en Pommier namen er ieder een voor hun rekening. Ondanks hun samenwerking op het zakelijk vlak hebben de drie nog nooit samen gespeeld laat staan samen opgenomen. De drie spelen in meerdere groepen, zo is Darche ook te horen met Longboard, Le Tombeau de Poulenc, Le Gros Tube , Jass en zijn eigen trio.

Longboard heb ik eerder gerecenseerd, daarin werd er zoals inmiddels gebruikelijk, gebruik gemaakt van elektronica, dat is met dit album van Clover niet het geval. Het geluid neigt eerder naar een soort van kamerjazz waarbij het unisono geluid van saxofoon en trombone fungeert als een muzikale spil waaromheen alles draait en er uitstapjes worden gemaakt met de sax of trombone. Fraaie muziek met serene klanken, de titels spreken boekdelen “Histoire sans parole”, “Où sont les oiseax”, “Matin d’ Automne”, romantiek volop.

Het album opent met het nummer “China Pop” ik hoor geen link met China maar wel een uiterst sereen geluid waarin tenorsax en trombone als vlinders rond dwarrelen waarbij de contrabas zachtjes het metrum laat horen. Dit min of meer rond elkaar heen cirkelen herhaalt zich in alle composities waarbij thema en melodie steeds veranderen. De ene keer is het de trombone die het thema aangeeft waar de sax overheen improviseert en dan is het andersom. Het titelnummer “Vert Émeraude” (smaragdgroen) begint met een lange solo op de tenorsax waarna zich langzaam de melodie ontwikkelt voortgestuwd door donkere bastonen, zonder meer een van de mooiste composities op dit toch wel bijzondere album. Een monument van rust en zelfreflectie in deze jachtige tijden.

Jan van Leersum